Een zonnige lentedag zonder verplichtingen. Lekker de natuur in en genieten van het ontwakende leven om me heen.

Ik houd van uitgestrekte landschappen waar nauwelijks mensen zijn. Een van mijn mooiste herinneringen is aan Akaroa in Nieuw-Zeeland, met hoge rotsen langs de zee en wuivend gras dat goud kleurde in het zonlicht. Overal om ons heen drentelden schapen en verder was er alleen maar stilte en een eindeloos uitzicht.

Ik had niet echt één favoriet boek, maar ik zie nog voor me hoe het jongetje in De Minpins van Roald Dahl op de rug van een zwaan door het bos vloog. Dat beeld is me altijd bijgebleven.

Ik kan me niet herinneren bij welk boek ik voor het eerst heb gehuild. Maar ik weet nog wél welk boek me helemaal opslokte: een natuurboek vol paginagrote illustraties van ecosystemen met ontelbaar veel planten en dieren. Vol verwondering kon ik daarnaar kijken.

Eigenlijk heb ik geen favoriete slechterik. Ik geloof dat ik gewoon niet zo van slechteriken houd!

Flower Fairies van Cicely Mary Barker. Het lijkt me geweldig om bij iedere bloem, plant en boom een feeëriek kindje te bedenken, en daar dan ook nog een gedicht bij te schrijven. Ik blader vaak door dit boek en geniet van de zachte kleuren.

Welterusten, Kleine Beer. Dat is echt een stukje uit mijn eigen jeugd. Alleen al de grijsblauwe kleur van de cover brengt me terug naar die tijd. Het verhaal is tijdloos en lief en de illustraties zijn betoverend mooi.

Toen ik een jaar of zes was, zei ik vastberaden dat ik Marjolein Bastin wilde worden. Ik had een plakboek vol met haar werk, zorgvuldig uitgeknipt uit de oude Libelles van mijn oma. Ik droomde ervan om, net als zij, ooit in mijn eigen atelier de natuur te vangen in tekeningen en verhalen.

Toen ik bij Vogelbescherming Nederland werkte lieten we vaak illustraties maken, tot ik me realiseerde dat ik die eigenlijk heel graag zélf wilde maken. Mijn eerste ontwerp was voor een internationaal project om patrijzen te beschermen. Dat werd met zoveel enthousiasme ontvangen dat illustreren een steeds grotere rol is gaan spelen in mijn werk.

De natuur is voor mij een onuitputtelijke bron van inspiratie. Of ik nu door een dichtbegroeid bos wandel of een kleurrijke bloementuin, overal ontdek ik nieuwe verhalen. Het enthousiasme van mijn dochtertjes als we een parasolzwam ontdekken op de hei maakt mij zó blij.

Mijn moeder kan heel mooi schilderen en tekenen. Vroeger genoot ik er altijd van om haar aan het werk te zien met verschillende materialen. Haar vrijheid en expressie op papier vind ik inspirerend en iets om na te streven.

Het duurt altijd even voordat ik achter de tekentafel kruip en écht begin. Meestal pak ik dan eerst nog wat lekkers uit de keuken, en negen van de tien keer is dat chocolade!

Zeker! Ik kan makkelijk ideeën schetsen, maar het werken met waterverf blijft spannend. Soms werk ik aan drie versies van dezelfde illustratie tegelijkertijd, zodat ik niet het gevoel heb dat er eentje perféct moet zijn.

Mijn eerste verhaaltje dat ik schreef als kind. Mét illustraties, maar die kan ik hier helaas niet laten zien. Het heette Eitjebana’s en ging over een soort van beertjes met olifantenpoten, kikkerbenen en konijnenoren. Misschien moet ik er toch eens een boek van maken!

Het moment waarop ik de grote doos van uitgeverij Lemniscaat opende en voor het eerst mijn debuutprentenboek Paddenstoelenvriendjes in handen had. Dat samen met mijn dochtertjes doorbladeren was een droom die uitkwam.

Ik zou wel honderd boeken willen maken over de natuur, vooral over bijzondere dingen die dicht bij ons zijn, maar die bijna niemand ziet. Iedereen kent bijvoorbeeld het rood-met-zwarte-stippen lieveheersbeestje, maar wist je dat er in Nederland ook een knalgeel citroenlieveheersbeestje bestaat?

Ik heb een lange weg afgelegd voordat ik de illustraties die ik in mijn hoofd had ook daadwerkelijk op papier kon zetten. Een bijzonder moment was tijdens het schilderen van de porseleinzwam voor Paddenstoelenvriendjes. Ik zag het al helemaal voor me, het glinsterende licht en de glanzende hoed. Tot mijn eigen verbazing stond het in één keer op papier. Dat voelde als een grote stap voorwaarts.

Ik hoop dat mijn boeken de wereld van mensen rijker maken, en dat mensen de natuur met nieuwe ogen gaan zien. Misschien ontdekken ze ineens die prachtige paddenstoel waar ze eerder aan voorbijliepen. Hoe meer je over de natuur weet, hoe meer je ziet. En daarvoor hoef je niet ver weg te gaan, dat kan gewoon dicht bij huis!