Ik houd eigenlijk wel van de afwisseling in het leven. Drukke dagen afgewisseld met lanterfantdagen. Veel op reis zijn en dan weer veel thuis. Soms tussen de mensen, en soms lekker in mijn eentje. Gamen. Voetbal kijken. Schrijven. Met vrienden afspreken. Maar als ik iets moet kiezen, dan staan uitslapen en buiten zitten met goed gezelschap op een heerlijke, zwoele zomeravond wel op de agenda.

De Griekse eilanden. Het mooie blauwe water, de vriendelijke mensen, het lekkere eten en het prachtige weer. Er zijn vast nog veel mooiere en fijnere plekken op de wereld, alleen ben ik niet zo heel erg bereisd. En van de Griekse eilanden geniet ik erg.

De Griezels van Roald Dahl. Het was het verhaal waardoor ik bevlogen raakte over boeken en de werelden waar ze me mee naartoe konden nemen.

Volgens mij was dat een schoolboek. Frans. Een taal waar ik niets van snap. Huilen omdat ik dat moest begrijpen en in mijn hoofd moest krijgen.

Ik weet niet of hij echt een slechterik genoemd kan worden (spoileralert!), maar Sneep is toch wel echt een favoriet. Hoe hij is neergezet en hoe je je zeven boeken blijft afvragen hoe het nou met hem zit, vind ik echt geweldig.

Geen enkel. Als ik een boek heel erg goed vind, zou ik het niet zelf geschreven willen hebben. Ik denk namelijk niet dat ik het beter kan. Ik zou er waarschijnlijk een heel ander boek van hebben gemaakt. De boeken die ik wil schrijven, schrijf ik zelf al.

Mijn beste vriend heeft al mijn boeken al, dus die hoef ik niet meer te geven, en alles wat ik echt heel leuk vind, heb ik allang aangeraden. Dus ik denk dat ik dan een prentenboek van mijn lievelingsillustrator zou geven: Linde Faas. Deze boeken kun je opnieuw en opnieuw blijven bekijken. Haar werk is kunst.

Toen ik op de lagere school zat, was ik al bezig op een oude typemachine. Alleen kwam ik toen nooit ver. Ik was meer met tipp-ex bezig. Als computers nooit waren uitgevonden, was het mij ook nooit gelukt. Maar het kreeg pas echt serieuze vormen in mijn hoofd toen ik een beetje opdroogde.

Ik ben mee gaan doen aan schrijfwedstrijden, schreef korte fantasieverhalen voor volwassenen. Ik leerde via een forum gelijkgestemde mensen kennen en we gingen elkaars verhalen lezen en beoordelen. Dat was heel erg leerzaam. Uiteindelijk werden er ook verhalen gepubliceerd in Pure Fantasy (bestaat nu niet meer). Toen ik een schrijfwedstrijd won, heb ik Vlo en Stiekel geschreven en opgestuurd naar uitgevers.

Van alles. Muziek is heel belangrijk voor me. Maar ook gebeurtenissen, mensen, grapjes, of soms irritaties. Al ga ik door muziek wel echt zaken voor me zien.

Ik ben eigenwijs en kies een nummer: Be yourself van Audioslave. Als ik dat nummer luister, dan zie ik Ties en Luna (uit Gozert) hand in hand samen door het bos lopen. Tevreden dat ze zichzelf mogen zijn.

Eerst dans ik in mijn blote kont rond een vuurkorf. Daarna steek ik zeven kaarsen aan. Geen zes, want dat zijn er te weinig. En ook geen acht, want dat zijn er te veel. Zeven kaarsen. Dat is precies het goede aantal. Daarna smeer ik mezelf in met blubber en doe ik een oerschreeuw in de achtertuin, zodat de hele buurt weet dat het zover is.

(... Goede muziek aan en dan eerst heel veel treuzelen en lummelen voordat ik eindelijk eens echt begin).

Geen schrijversblok. Wel heb ik heel hard lopen worstelen met twee boeken. De eerste was Vlo en Stiekel – Vliegen zwammen. De ander was Missie afbreken. Beide boeken moesten er komen. Ik kon niet stoppen en iets anders gaan schrijven (dat is wat ik meestal doe). Hoe ik hieruit gekomen ben? Gewoon door blijven gaan. Veel herschrijven. Feedback vragen aan mensen. Vooral dat laatste is heel belangrijk. Dat geeft je nieuwe inzichten.

Nou... niets mee gedaan... Ik heb weleens een kortverhaal vanuit het perspectief van een puist geschreven. Deze puist redde zijn gastheer, maar kreeg daar geen dank voor terug. Dat verhaal heb ik ingestuurd voor een wedstrijd (en ermee de top tien behaald).

Ik kan echt niet kiezen. Je dochter mee kunnen nemen naar het Kinderboekenbal is heel tof. Maar ook de borrels bij Lemniscaat, prijzen die ik heb gewonnen, recensies, illustraties ontvangen van Linde Faas, een nieuw boek in je handen. En natuurlijk het Kinderboekenweekgeschenk mogen schrijven. Het is echt onmogelijk om hieruit het tofste te kiezen. Ik heb gewoon het leukste werk van de hele wereld.

Eigenlijk iets autobiografisch over een bepaalde periode in mijn leven. Alleen zal dat geen kinderboek zijn. En voorlopig durf ik toch niet zoiets persoonlijks op te schrijven.

Wat de drie boeken van Gozert voor kinderen (en grote mensen) hebben betekend. Dat kinderen die anders zijn, die autisme hebben, of ADHD, of zelfs stemmen horen, steun halen uit mijn boeken. Dat ze trots zijn dat ze in deze verhalen voorkomen en dat het hun lievelingsboeken zijn geworden.

Durf anders te zijn. Ja, het leven zal niet altijd even makkelijk zijn. Je zal best op onbegrip stuiten, maar met de goede mensen om je heen, zal je echt jezelf kunnen zijn.