Toen Esther Otten nog op school zat wilde ze al vertaler worden. Geen schrijver: vertaler. Ze ging naar de Universiteit van Amsterdam om Vertaalwetenschap te studeren. Die opleiding heeft maar kort bestaan, dus ze had geluk dat ze net op dat moment van school kwam. Tijdens de opleiding heeft ze veel geleerd, maar het echte werk begon natuurlijk pas daarna. Het liefst wilde Esther kinder- en jeugdboeken vertalen. Na haar afstuderen stuurde ze een brief aan de kinderboekenuitgevers die ze kende – ook aan Lemniscaat. Van allemaal kreeg ze een beleefd briefje terug, maar de mooie boeken waar Esther over fantaseerde kwamen niet haar kant op. Jarenlang vertaalde ze reisgidsen. Ook leuk, en ook heel leerzaam. Maar de aanhouder wint, en uiteindelijk kreeg ze toch een keer een kinderboek te vertalen. Daarna werden het er geleidelijk steeds meer en hoefde ze steeds minder reisgidsen aan te nemen. Nu vertaalt ze alweer zo’n tien jaar alleen nog maar kinder- en jeugdboeken. Voor Esther is dat het leukste werk van de wereld. Ze mag heel veel lezen, eindeloos puzzelen met woorden en zinnen en in de mooiste verhalen kruipen, die ze niet eens zelf hoeft te verzinnen. Zelf vindt ze dat anderen dat ook veel beter kunnen, dus dat komt precies goed uit. Alweer geluk gehad!