Als een ansichtkaart met daarop een foto van een prachtig wit strand met palmen en heerlijke ligstoelen.

Italië. Om de schoonheid van het land en het heerlijke eten.

Ik heb geen flauw idee. Ik las elke week de Pep, daar hadden mijn ouders een abonnement op. Zelf had ik stripboeken, een Arendsoog en twee Pietje Bells. Maar eerlijk is eerlijk, ik was liever buiten aan het spelen dan aan het lezen. Buiten beleefde je de avonturen in het echt.

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit gehuild heb om een boek. Wel om films en muziek. Muzikanten en componisten die op het juiste moment de juiste noten laten klinken, zoals Branford Marsalis, Astor Piazzolla of Sjostakovitsj, bezorgen mij kippenvel, beroering en tranen. Boeken kunnen me wel op andere manieren raken. Verhalen die je een gevoel meegeven. Of een wijsheid.

Dat was juf Bulstronk uit Matilda van Roald Dahl. Brrr! Maar sinds kort heb ik m’n eigen slechterik: directrice van Bergdwaal Ides Bottenbley uit Het verhaal van een prinses en een pistool.

Het Chinees woordenboek.

De kleine Nicolaas-serie van Goscinny (schrijver van Asterix) en Sempé. Omdat het zo verschrikkelijk grappig is!

Vroeger wilde ik muzikant of filmregisseur worden. Het werd muzikant. Muziek bleek iets makkelijker om te maken dan een speelfilm. Ik speelde in meerdere bandjes, schreef m’n eigen liedjes en trad overal op. Omdat ik toch iets met film wilde doen besloot ik een opleiding filmscenarioschrijven te doen. Succes bleef uit, maar het had wel een schrijfzaadje in mij geplant. Op een dag begon ik aan Bintje Pieper en de Gifgroene Griezels. Uitgeverijen waren niet geïnteresseerd en het is nooit uitgebracht. Om er zeker van te zijn of ik nou wel of niet een boek kon schrijven probeerde ik het nog een keer. Dat werd Lotje Later. Het verhaal werd door veel uitgeverijen afgekeurd, maar Clavis wilde het uitgeven. Ineens stond er een boek met een verhaal dat ik had verzonnen in de winkels.

Daar kan ik kort en bondig over zijn: gewoon beginnen en doorgaan! Klinkt simpel, maar dat is het niet. Integendeel.

Soms wandelen karakters mijn leven binnen en vragen ze aandacht. Of ik hun verhaal wil opschrijven. En dat doe ik dan. Paloma bijvoorbeeld, zij heeft lang en hard op de deur staan bonzen. Ik had de politie kunnen bellen, maar ik heb haar maar binnengelaten en geluisterd wat ze te vertellen had. En ze had een bijzonder verhaal. Net als Frietje, Paloma, Orlando en Pim. Een verhaal moet voor mij ook beeldend zijn. Ik moet het kunnen zien en horen in mijn hoofd. Beleven, als een film. Een verhaal alleen in woorden is (voor mij) geen verhaal. Daarom is schrijven voor kinderen zo fijn. Die zitten nog boordevol fantasie en maken zich niet zo druk of iets wel of niet kan. Alles is mogelijk!

Roald Dahl voor de verhalen, Bart Moeyaert voor de sfeer en zijn prachtige zinnen. En natuurlijk alle geweldige schrijvers die ik nog niet ken!

Om te beginnen klad ik schriftjes vol met scènes, citaten en dialogen. Dan, als ik vind dat het tijd wordt, ga ik zitten en begin ik met schrijven. Een eerste zin, een eindscène of zomaar ergens. Voor Gevonden had ik een beeld van een oude man die eenzaam, op pantoffels, midden op de weg stond. In een van de schriftjes stond een krabbel over een meisje dat alles wat ze buiten aantrof en er zielig uitzag mee naar huis nam. Haar naam: Vrietje. Het beeld en de krabbel werden samengevoegd. Vrietje werd Frietje, de eenzame man kreeg de naam meneer Fritz en het verhaal kreeg de werktitel Ik heb een opa gevonden. En dan is het: zitten, beginnen en doorgaan.

Voor mij is schrijven überhaupt niets anders dan een (schrijvers)blok.

Over een jongen en een meisje die verliefd werden op elkaar. Maar daar was gek genoeg al een boek over geschreven.

Dankzij Lotje Later, dat over een vioolmeisje gaat, heb ik violiste Janine Jansen ontmoet. Lotje en ik zijn grote fans van Janine.

Ik zag op tv de documentaire Valentine Road over de vijftienjarige Larry King, uit Amerika, die in 2008 door een klasgenoot werd doodgeschoten. Larry verkleedde zich graag als meisje. Hij vroeg een stoere jongen uit zijn klas, die met zijn vrienden op het schoolplein rondhing, of hij met hem mee wilde naar het schoolbal. De stoere jongen voelde zich zo voor schut gezet dat hij Larry de volgende dag, in de klas, doodschoot. Met het pistool van zijn vader. Soms zie of hoor je iets wat een geweldige indruk op je maakt. Waarom? Ik weet het niet. De dagen na de uitzending nestelde en vormde een verhaal zich in mijn hoofd.

Er komen zoveel boeken per week uit en dan is het geweldig om te weten dat er mensen zijn die de tijd en moeite nemen om je boek te lezen. Verder ben ik trots dat mijn boeken worden uitgeven door Lemniscaat.

Nog een boek! En nog een! En…