Dat ik met een vingerknip een tafel vol heerlijk eten zou kunnen maken. Ik vind koken best leuk, maar het kost ook veel tijd. En ik hou van lekker eten, dus als dat zo even snel zou kunnen zou dat wel heel erg makkelijk zijn. Dingen kunnen laten bevriezen lijkt me ook wel wat… Ik hou van ijs en kou. En we zouden dan eindelijk weer eens lekker kunnen schaatsen in Nederland.

Een van de spannendste dingen was een bergbeklimming op Spitsbergen. Eerst over een gletsjer heen en daarna door sneeuw en ijs naar de top. Ik heb best erg hoogtevrees en het laatste stuk was supersteil. De gids moedigde me aan om toch door te gaan, superspannend, maar ik ben heel blij dat ik het heb gedaan. En een keer met een oude vissersboot op zee in Noorwegen – met windkracht 6 is dat best heel spannend voor iemand die in de polder woont. Ik had gewoon kramp in mijn handen van het vasthouden aan de reling.

Ik hield als kind helemaal niet van lezen, vond het moeilijk en was snel afgeleid. Ik keek liever plaatjes. Maar ik hield altijd erg van de verhalen van Astrid Lindgren en mijn vader las ons zijnzelfbedachte verhalen voor. Ook echt superleuk! Roald Dahl is ook geweldig, die ben ik pas gaan lezen toen ik volwassen was; zijn boeken lezen we onze kinderen nu ook nog voor.

Dat weet ik echt niet meer. Vast een boek met heel schattige en zielige tekeningen.

Nu lees ik veel spannende politieverhalen, daar komen zoveel slechteriken in voor dat ik niet kan kiezen. :-)

Schrijven kan ik niet, maar ik wou dat ik het kon. Zo mooi als je je fantasie in woorden kunt vangen. Maar er zijn wel verhalen waarvan ik denk: die had ik wel willen illustreren. Vooral als er veel natuur in voorkomt. Of dierenverhalen. Vooral over walvissen of vogels. Die zijn echt favoriet. Of waar over de schoonheid van de aarde wordt verteld, zoals het boek van Oliver Jeffers: Here We Are.

De gebroeders Leeuwenhart, omdat het zo’n mooi verhaal is. Of mijn eigen boek(en), om te laten zien waar je altijd druk mee bent en waardoor je soms geen tijd hebt om met je vrienden af te spreken.

Illustreren wilde ik altijd al wel. Ik maakte al jong eigen boekjes. Maar ik wist niet dat het ook echt zou kunnen als werk. Eigenlijk ben ik er ingerold. Eerst heb ik als ontwerper gewerkt, en ik ben steeds meer daarnaast gaan illustreren omdat het iets was wat eruit moest. Een soort taal die je wilt uiten.

Ik heb werk opgestuurd naar verschillende uitgeverijen. Zo is het balletje gaan rollen en kon ik steeds meer illustratiewerk gaan doen. Uiteindelijk had ik genoeg werk om te kunnen stoppen als ontwerper en om verder te gaan als illustrator.

Vooral van de natuur. Maar ook van hoe kinderen naar de wereld kijken. Vol verwondering. Maar soms ook van een gebeurtenis of iets in het nieuws. Of heel goede muziek, bijvoorbeeld de muziek van Sigur Rós. Dan zie ik gewoon de illustraties voor me, met landschappen vol sprookjesfiguren die rondrijden op vossen en de mist die optrekt en waar ze fantastische avonturen beleven.

Een voorbeeld voor mij is een wat ouder bevriend stel uit onze buurt. Ze zijn allebei kunstenaar en hebben de wereld rond gezeild en zijn meerdere keren naar Spitsbergen gezeild. Ze hebben zoveel verhalen, maar ook heel veel kunst en levenservaring, dat het altijd zo inspirerend is om bij hen te zijn.

Geen spannende dingen, maar wel lekker koffiezetten met stiekem een grote koek erbij (die ik heb verstopt in mijn atelier zodat de anderen thuis ze niet opeten). En een fijne podcast, cd of Spotify-lijst aan.

Wel dat de tekeningen niet lukken zoals ik ze in mijn hoofd heb. Wat helpt is dan om even te gaan sporten of wat anders te gaan doen.

Dat ik projecten mag illustreren die ik ook zelf heb bedacht. En dat ik voor mijn boek naar Spitsbergen ben gegaan en daar mensen kon spreken, dieren kon zien en heel veel inspiratie op kon doen.

Over een papegaaiduiker, die zijn zo grappig. En over dieren in het zuiden, al die grappige gekke pinguïnsoorten…

Dat kinderen blij worden van mijn tekeningen. Of bij sommige boeken echt wat leren over onderwerpen waar je nog niets van wist. En dat het uitdaagt om nieuwsgierig te blijven. Juist ook voor kinderen die niet van lezen houden vind ik het een uitdaging en heel belangrijk om in beelden te kunnen spreken. Ik merk het bij mijn eigen kinderen, die alle drie dyslexie hebben, hoe belangrijk boeken zijn, ook als je niet goed kunt lezen.

Dat je je mag blijven verwonderen, en dat ook nog kunt doen als je groot bent. En dat je altijd nieuwsgierig blijft.