Annie Makkink (Gorssel, 1941) werd geboren tijdens de Tweede Wereldoorlog, op een boerderij in een nieuw ontgonnen gebied. Als oudste dochter hielp ze haar vader graag: met paard en wagen naar het land, varkens voeren, koeien uit de wei halen. Het was mooi en avontuurlijk, maar het was niet genoeg. Annie wilde de wereld ontdekken en las boeken over verre landen. Haar lievelingsboek: De scheepsjongens van Bontekoe.

Ze ging naar de kweekschool om juf te worden, veel keus was er destijds niet. Maar de hele dag tussen vier muren? Niks voor Annie! Als het kon nam ze de kinderen mee naar buiten, het bos in, naar de Posbank. Ze had een zwak voor de kleine boefjes. Niet te braaf, maar wel met lef. Die weten wat je moet doen als je een wild zwijn tegenkomt.
Hoe zorg je ervoor dat deze kinderen met plezier leren lezen? Daar was ze nieuwsgierig naar.

Annie studeerde onderwijskunde in Groningen. Ze schreef tientallen boeken voor beginnende lezers. Zelfs in het Indonesisch. Van 1980 tot 1984 woonde ze met haar man, zoon en dochter op het eiland Java, waar ze aan de universiteit van Salatiga betrokken was bij het leesonderwijs.

Terug in Nederland ontwikkelde ze een leesmethode voor jonge kinderen: De Leesbus. Leren lezen is een reis, met een goede gids ontdek je zelf het geheim van de letters. Ruimte voor creativiteit en 3D-denken is belangrijk. Dat leerde Annie van collega’s en studenten op de lerarenopleiding Techniek, waar ze een aantal jaren les gaf.

In 1999 kreeg ze de Gouden Griffel voor het jeugdboek Helden op sokken. In 2002 ging ze met haar man naar Indonesië. Ze raakte betrokken bij de verbetering van het reken- en wiskunde-onderwijs. In samenwerking met Freudenthal-instituut en APS (Algemeen Pedagogisch Studiecentrum) ontstond een project met workshops aan universiteiten over heel Indonesië. Dat leverde een schat aan nieuwe ervaringen op. Ze publiceerde erover in NRC Handelsblad en het Onderwijsblad.

Recente uitgaven van Annie zijn: Wat doet de wind?, De museumkip en Wie heeft mijn pet? (Malmberg, 2014). Wat doet de wind? met illustraties van Paula Gerritsen speelt zich af op het platteland van Java. De andere twee boeken werden, net als Kijk mijn letter, geïllustreerd door Dieter en Ingrid Schubert.

In 2017 moest Annie zelf opnieuw leren lezen. Na een herseninfarct herkende ze de letters niet meer. Schrijven lukte wel, dus schreef ze de letters in de lucht. Door de beweging herkende ze de letter. Dat was een ontdekking! Twee kanalen in je hoofd die elkaar versterken, maar min of meer los van elkaar functioneren. Wat haar hielp bij het leren lezen waren goede teksten met ritme en rijm, beweging en een beetje humor.

Taal moet zingen! Jonge kinderen zijn daar ook gevoelig voor. Niet spellen, maar spelen met taal. Er groeit iets in het koppie van een kind, nieuwe verbindingen worden aangelegd. Ga niet sjorren en trekken, het heeft tijd nodig. En een boek. Kijk mijn letter!

In 2020 verscheen de nieuwe uitgave van Kijk mijn letter bij Lemniscaat.

Tekst: Judith Keuper