Ik ben eigenwijs en kies een nummer: Be yourself van Audioslave. Als ik dat nummer luister, dan zie ik Ties en Luna (uit Gozert) hand in hand samen door het bos lopen. Tevreden dat ze zichzelf mogen zijn.

Wat de drie boeken van Gozert voor kinderen (en grote mensen) hebben betekend. Dat kinderen die anders zijn, die autisme hebben, of ADHD, of zelfs stemmen horen, steun halen uit mijn boeken. Dat ze trots zijn dat ze in deze verhalen voorkomen en dat het hun lievelingsboeken zijn geworden.

Om welk boek ik eerst huilde, weet ik oprecht niet meer. Boeken die me te binnen schieten waarbij ik gehuild heb, zijn:

Gozert, toen Ties zijn moeder vertelde over Tijs.

En bij Papa, ik mis je, de dichtbundel die ik illustreerde, was ik bij momenten tijdens het illustreren aan het huilen.

Deze zomer op vakantie las ik Bintje van Tuly Salumu en toen zat ik mijn tranen aan het zwembad te bedwingen.

Eerder dit jaar las ik Waar zijn de wolken (pleidooi voor minder zelfzorg) van Suzanne Grotenhuis, daarbij moest ik heel hard lachen en huilen tegelijk.

Het thema dat me raakt en dat me aan het huilen brengt, blijkt meestal wel ‘ouder en kind’ te zijn, bedenk ik me nu.