Het gebeurt niet vaak dat ik zonder man en kinderen ben, dus op deze ideale dag heb ik een keer alle tijd voor mezelf en om te schrijven. Het is lekker weer en ik word wakker op een eiland. Ik ontbijt buiten in de zon, ga lang wandelen op het strand en drink onderweg lekker iets op een terras. Daarna ga ik buiten net zolang schrijven totdat ik echt moet stoppen om iets te eten of omdat de hond er alweer uit moet. Vaak eet ik op schrijfdagen heel laat, omdat ik zo lekker in het verhaal zit. Dan ga ik om vier uur pas lunchen of om negen uur pas avondeten. Als ik nog zin heb, schrijf ik ’s avonds ook door. Of anders pak ik een boek en ga ik ’s avonds lekker een vuurtje stoken buiten.

Het strand! En dat vind je op heel veel plekken, maar ik ga het liefst naar onze Nederlandse Waddeneilanden. Ik kampeer vaak in de zomer in de duinen van Texel, en ga in de herfst of winter graag naar een fijn huisje op Vlieland. De andere Waddeneilanden vind ik ook heerlijk.

Als jong kind was ik dol op Welterusten, Kleine Beer. Later werd ik graag voorgelezen uit alle delen van Lotje, over het meisje dat opgroeide in de dierentuin, waar haar vader dierenarts was. En toen ik zelf veel ging lezen, kon ik helemaal verdwijnen in De kinderen van Bolderburen. Ik houd wel van zo’n zoete wereld waarin alles goed is.

Als kind las ik veel boeken waarin de hoofdpersoon een knuffel kwijtraakte. Monkie bijvoorbeeld, en ook het boek Knuffel en Brammert en Tissie (het deel waarin ze Kwekkie kwijtraken). Daar kon ik wel om huilen. Ik denk dat mij dat toen het ergste leek dat je kon overkomen: je knuffel verliezen. Wat een drama! Een boek waar ik recenter om gehuild heb, is Kauw van jou, een heel mooi en ontroerend boek.

Ik vind slechteriken heel naar. Ik kan helemaal niet tegen enge boeken, en vooral niet tegen boeken waarin de hoofdpersoon veel ellende of zielige dingen meemaakt, of waarin mensen heel naar doen tegen de hoofdpersoon (zoals in Matilda of Lampje). Dat kan ik niet aan! Ik verdwijn liever in een fijne wereld.

Deze zomer heb ik Umbrador gelezen en dat vond ik prachtig bedacht. Het is een fantasierijk verhaal over schaduwwezens met speciale magische krachten. Welk type schaduwwezen iemand is, kun je zien aan de schaduw. Ik had dit boek niet zozeer zelf willen schrijven, maar ik bewonder hoe het is bedacht. Dat zou ik ook wel willen kunnen, met zoveel fantasie.

Mot en de metaalvissers van Sanne Rooseboom. Ik vind het zowel voor kinderen als voor volwassenen een mooi, avontuurlijk en heel origineel boek. En ik heb genoten van de bijzondere illustraties van Sophie Pluim. Ik ben dol op mooie illustraties.

Eigenlijk is dat meer toevallig gegaan. Ik wilde heel lang dierenarts worden, maar na een snuffelstage bedacht ik me: al die dieren zijn alleen maar bang voor de dierenarts. Omdat ik dieren en natuur wel interessant vond, ging ik biologie studeren. Maar ik wilde niet echt de wetenschap in. Daarom ging ik na biologie ook nog wetenschapsjournalistiek studeren. Dan maak je verhalen over wetenschap, in mijn geval over biologie en natuur. Als journalist schreef ik veel voor kranten en tijdschriften. Pas later ging ik ook boeken schrijven.

Mijn eerste kinderboek ontstond toen ik een keer een prachtig kinderboek zag in het buitenland met activiteiten die je buiten kon doen. Zo’n boek hadden we in Nederland nog niet en ik had talloze ideeën ervoor. Alleen… ik kan niet zo mooi tekenen. Toen ik illustraties van Kim Merel langs zag komen, leken die me een perfecte match met de ideeën die ik in mijn hoofd had. Ik kende Kim nog van mijn studietijd en vertelde haar over mijn boekidee. Toevallig wilde zij ook zo’n soort boek maken, maar had ze niet genoeg tijd om het te illustreren en ook nog te schrijven. Dus gingen we dat samen doen!

Uit de natuur! Zeker voor het Blaadjesboek en de Wildzoekers-reeks. Dan loop ik door het bos en zie ik een geel blaadje en verderop een gele bes, en dan denk ik: Hé, daar kunnen we iets leuks mee doen. Of twee dennenappels die in elkaar gehaakt zijn. Of hoe een eekhoorn klimt. Hoe water van een blaadje drupt. Een grote modderplas. IJspegels. Een mooie schelp. Bij alles denk ik: O, dat is leuk, daar ga ik iets bij verzinnen. Ik neem ook elke wandeling wel iets mee om die inspiratie vast te houden. Mijn huis loopt over van de natuurschatten.

Ik vind de boeken van Annejan Mieras (zoals Het kleine heelal) en Annet Huizing (zoals Het Pungelhuis) heel goed in elkaar zitten. Ze verweven allerlei lijntjes met elkaar in het boek, en tussendoor komt er dan terloops iets kleins aan bod – alsof ze per ongeluk een zakdoekje laten vallen – wat dan later heel belangrijk is voor het verhaal. Ik vind het interessant om met een ‘schrijversoog’ naar die boeken te kijken en uit te pluizen hoe de verhalen zijn opgebouwd.

Ik schrijf het liefst in stilte, in het huisje op mijn moestuin bijvoorbeeld, of thuis als er verder niemand is. Eerst maak ik een lange boswandeling. Dan pak ik een grote mok thee en ga ik in mijn werkkamer zitten, die volhangt met mooie illustraties van vogels en planten. Of ik ga buiten zitten als het lekker weer is. Mijn hondje ligt altijd op mijn voeten. Rustig pianomuziekje aan en dan lekker schrijven. Heerlijk.

Als ik even niet meer weet hoe ik verder moet, ga ik altijd in het bos wandelen met mijn hondje Tibbe. Dat maakt mijn hoofd weer leeg en dan is er… plop… ineens weer ruimte voor een nieuw idee.

Een verhaal over een mestkever die poep heel vies vindt. Misschien maak ik er ooit een boek over.

Ik vind het heel leuk als ik foto’s ontvang van (ouders van) lezers die in de natuur aan de slag zijn gegaan met mijn boeken. Als het schrijven van het boek klaar is, gaat het boek zijn eigen leven leiden, en heb je geen idee waar de boeken terechtkomen. Heel tof om dan te zien dat kinderen ze echt gebruiken en ermee naar buiten gaan.

Nog zoveel! Ik schrijf vooral non-fictie, dus over waargebeurde, echte dingen. Maar ik wil meer fictieboeken gaan maken, met bedachte verhalen dus. Als lezer vind ik historische jeugdboeken erg leuk, waarin een verzonnen verhaal zich afspeelt in een tijd met waargebeurde gebeurtenissen, zodat je iets leert over die tijd. Een boek als Stad in de storm bijvoorbeeld, over Utrecht in de zeventiende eeuw. Of Walvisvaarders, over de walvisjacht in 1725. Het lijkt me leuk me vast te bijten in zo’n tijd of gebeurtenis en daar een verhaal omheen te maken dat de lezer mee terugvoert in die tijd.

Ik vind het altijd een beetje lastig om trots te zijn op mezelf. Maar ik vind het heel tof om boeken te schrijven en ben heel blij dat ze worden uitgegeven, in de boekhandel liggen en gekocht worden.

Naar buiten! Ik ontdek steeds meer hoe goed en belangrijk het is voor kinderen om buiten te spelen en in de natuur te zijn. Voor zonlicht, voor beweging, maar ook voor je hoofd. Zeker als je in de stad woont, is er zoveel drukte dat je aandacht vraagt en waar je door afgeleid wordt. In de natuur komt je hoofd tot rust, en dat zorgt voor betere concentratie, meer creativiteit en een fijn gevoel. Ik hoop dan ook dat mijn boeken ervoor zorgen dat kinderen meer de natuur in gaan. En dat ze door mijn boeken van de natuur gaan houden. Dat maakt ook de kans groter dat ze (later) de natuur willen beschermen.