Sowieso: zonnig. Verder: thuis op de bank met Albert en Moppie (geliefde en huisdier), beetje werken, beetje lezen, beetje schrijven, filmpje kijken, lekker eten en drinken met vrienden, een wandelingetje of twee (niet per se in deze volgorde).

Timboektoe (zogenaamd; in het echt blijven we stiekem thuis bij Moppie en doen we of we in het buitenland zitten) (het scheelt heel veel gedoe met koffers en reizen en zo).

Onmogelijk om te kiezen… Maar de Madelief-serie van Guus Kuijer vond ik onwijs gaaf (en de rest mag ik zeker niet noemen?) (Ik dacht trouwens dat Guus Kuijer een vrouw was).

We gingen bramen plukken van Doris Buchanan Smith. Wat een rotboek: er gaat een kind in dood. Tot de allerlaatste bladzijde wist ik zeker dat hij weer tot leven zou komen. Ik voelde me zwaar bedrogen. (Hetzelfde bedrogen gevoel kreeg ik op mijn dertigste, toen ik Harry Potter en de halfbloed prins las waarin Perkamentus/Dumbledore sterft. Ik heb een week gehuild.)

Mevrouw en meneer Griezel uit De Griezels van Roald Dahl.

Hoe ik per ongeluk een boek schreef van Annet Huizing (dat boek heeft mij best wel geïnspireerd voor Operatie Cupido, om niet te zeggen dat ik haar idee een beetje gejat heb…).

Luna van Pieter Koolwijk, omdat ik moest huilen tijdens het lezen en omdat ik denk dat zij het ook een heel mooi boek zal vinden.

Via een extreem lange omweg. Eerst schaamde ik me diep voor mijn wens (er zijn zoveel mensen die willen schrijven en er zijn zoveel goede schrijvers en er zijn zoveel boeken – waar haalde ik de arrogantie vandaan om te denken dat ik daar iets aan zou kunnen toevoegen?). Na de middelbare school ging ik Nederlands studeren (heel veel studiegenoten wilden ook schrijver worden, maar ik wilde het in het geniep) en daarna ging ik werken bij uitgeverijen. Ondertussen schreef ik (ook in het geniep).

Van andere boeken, van films, van mijn eigen leven of van het leven van mensen om mij heen.

Heel veel kinderboekenschrijvers zijn rolmodellen voor me, of eigenlijk zijn hun boeken voorbeelden voor mij. Joke van Leeuwen heeft echt grote indruk gemaakt, zo van: zo kun je ook schrijven.

Het helpt enorm als ik van mezelf niet móét schrijven, als ik heel terloops het bestand op mijn laptop open, even lees wat de laatste scène was en dan de draad oppik en verder schrijf.

Voortdurend. Ik probeer vertrouwen te houden: het komt héús wel weer, de schrijfdrang en inspiratie of motivatie.

Een verhaal dat ik toch nog ooit weer wil oppakken. Terug naar de Sassenpoort was de werktitel. Ik ga lekker niet verklappen waar het over ging. Oké dan: over een woongroep in de jaren 70 in Zwolle. Nogal autobiografisch.

Dat Jesse (de uitgever van Lemniscaat) mij belde op een mooie maandagochtend om te zeggen dat ze mijn boek wilde uitgeven! Ik heb gehuild aan de telefoon…

Dat ga ik echt niet verklappen ;)

Dat ik bij Lemniscaat terecht ben gekomen, de mooiste en beste en fijnste uitgeverij van Nederland.

Je bent helemaal goed zoals je bent.