Dat ik helemaal zelf mag bepalen wat ik de hele dag doe. Beetje rommelen in de tuin, rustig een kopje thee drinken, wat lezen, wat bedenken, lekker taartje eten, fijne mensen spreken. Ik krijg daar nu al zin in.

Op de fiets. Dat is niet echt een bestemming. Maar het is fijn om fietsend vakantie te vieren, dan kan je lekker overal heen waar je zin in hebt en je bent ook nog iets aan het doen (niks doen vind ik niet zo leuk).

Matilda van Roald Dahl. Zo’n stoer, ondernemend en slim meisje dat zoveel spannende dingen meemaakt.

Ik denk dat dat Alleen op de wereld was. Al zou ik het moeten herlezen om precies te weten waarom. Maar ik weet nog dat dat verhaal me raakte.

De Grompus uit het boek (je raadt het al) De Grompus. Wat een zeurkous, daar moet ik gewoon om lachen.

Matilda! Maar ik ben blij dat iemand anders het heeft gedaan, want dat had ik nooit kunnen verzinnen.

Koning van Katoren, al zal ze ’m al hebben. Nee, wacht: een boek van Jowi Schmitz. Of nee, Honderd uur nacht van Anna Woltz (of enig ander boek). Of misschien toch liever Waar ben je van Anna van Praag. Maar Zwarte zwaan van Gideon Samson gaat ze ook tof vinden (of kreeg ik dat van haar).

Ik wist zeker dat ik géén schrijver wilde worden, want dan moet je de hele tijd zitten en dat vind ik moeilijk. Bovendien lees ik een beetje langzaam, dus schrijver worden zou voor mij nooit weggelegd zijn, ging ik van uit.
Zat ik er even naast!

Toen ik eenmaal schreef, wilde ik meer schrijven. En dat is eigenlijk ook hoe ik het ‘aangepakt’ heb: ik ben blijven schrijven. En ik vraag graag mensen om mee te lezen. Iedereen heeft tips waar je iets mee kan, zelfs als je besluit dat je een tip juist niet wil gebruiken; dan kan je daarna waarschijnlijk wel beter uitleggen waaróm je die tip niet wil gebruiken.

Dingen meemaken. Dat hoeven niet eens spannende dingen te zijn. Soms komt er ook een idee bij me op als ik in de rij sta bij de kassa of op het perron op de trein sta te wachten. Dan zie ik ineens een hondje dat grappig loopt of een mevrouw die de neus van haar man afveegt.

Over deze vraag heb ik het langst nagedacht, maar ik kom niet tot één specifiek boek of persoon. Het is denk ik altijd een combinatie van personen, boeken, verhalen en momenten waar je een voorbeeld aan kan nemen.

Eerst naar de wc gaan. Anders zit je net lekker in je verhaal en moet je weer opstaan, dat is jammer.

Dat heb ik weleens gehad, ja. Ik had een keer zulk zwaar kritiek gekregen op een toneeltekst, dat ik daarna een paar maanden zo kritisch was op alles dat ik bedacht, dat ik het maar helemaal niet opschreef. Er moest gewoon wat tijd overheen gaan en toen ging het gelukkig weer over.

Ik heb weleens schrijfoefeningen gedaan waarbij je een paar minuten door móét schrijven zonder je pen van het papier te halen. Daar komen vaak wonderlijk rare dingen uit en soms iets waar je ineens een goed idee van krijgt.

Een moeder die vertelde dat haar zoon, door ons boek (samen met Anne Schneider), eindelijk durfde te vertellen over zijn nachtmerries.

Ik wil graag een historisch jeugdboek schrijven. Ik hou zelf ook erg van verhalen die zich lang geleden afspelen.

Dat ik heb doorgezet, ook al heb ik honderd keer gedacht dat het niks ging worden.

Dat zij zich verwant voelen met het verhaal of met een personage, omdat het invoelbaar is.