Marcus is een worm. En eigenlijk heeft hij een prima wormenleven, tot hij op een ochtend op het bord van Laurence belandt. Laurence is een mollige kip.
Om zijn hachje te redden, begint Marcus een gesprek met de kip. Al snel krijgt hij te horen dat die één grote wens heeft: naar Kenia gaan. Er is alleen één probleem: hij heeft geen enkel richtingsgevoel.

Laurence stopte met bladeren bij een bladzijde waarop foto’s stonden van roze vogels met lange dunne poten. ‘Dít’, zei hij en hij sloeg dramatisch met zijn vleugel op de pagina, ‘is de reden waarom ik moet gaan.’
Hij keek me aan. ‘Zie je wat ik bedoel?’ vroeg hij, terwijl hij langzaam knikte.
‘Hmm... ja’, zei ik en ik knikte bevestigend, alsof ik helemaal begreep wat hij bedoelde.
‘Dank je wel. Ik ben blij dat jij het ook ziet – eigenlijk ben ik een flamingo.’

Laurence bedenkt dat een worm die zijn weg blindelings onder de grond kan vinden, vast een prima kaartlezer is. Marcus durft niet tegen te stribbelen en al snel gaan de twee op weg. Naar Kenia. Een tocht die hen voert langs Parijs met vele Eiffeltorens, via een penibele situatie in een mollenhol waar ze ternauwernood aan een gruwelijk einde in een stoofpot kunnen ontsnappen, tot aan Kenia, tussen de zebra’s en de flamingo’s.
Hoewel... Kenia?
Wie niet hardop in de lach schiet tijdens het lezen van het verhaal van Marcus en Laurence, is verloren voor het leven.