De plaats van religie in onze wereld is gedurende de laatste eeuwen diepgaand veranderd. We leven in een seculiere tijd - daar is bijna iedereen in het Westen het wel over eens. Wat is de betekenis van deze ontwikkeling? Wat gebeurt er wanneer een samenleving waarin het vrijwel onmogelijk is niet in God te geloven, verandert in een samenleving waarin geloof slechts één menselijke mogelijkheid is tussen andere, zelfs voor de onwankelbaarste gelovige?

Charles Taylor onderzoekt de ontwikkeling van die aspecten van de moderniteit in het 'westerse christendom', die we seculier noemen. In feite beschrijft hij geen enkelvoudige, zich voortzettende transformatie, maar een serie nieuwe uitgangspunten waarin oudere vormen van religieus leven verdwijnen of instabiel worden en nieuwe worden gecreëerd. De hedendaagse seculiere wereld wordt niet gekenmerkt door een afwezigheid van religie - al zijn in sommige samenlevingen geloof en godsdienstbeoefening aanmerkelijk achteruitgegaan - maar eerder door een groeiende toename van nieuwe opties - religieus, spirtiueel en antireligieus, die individuen en groepen aangrijpen om hun leven betekenis en hun spirituele idealen vorm te geven.