Wat bedoelde Hannah Arendt met 'de banaliteit van het kwaad'? Zo typeerde zij in Eichmann in Jerusalem (1963) de rol van oud van oud-SS'er Adolf Eichman bij de moord op de Europese Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Eichmann was volgens haar geen monster maar een ambtenaar die de aan hem toegeschreven taak 'gedachteloos' maar nauwgezet uitvoerde. Arendts verslag van het Israëlische proces tegen Eichmann leidde tot verontwaardiging en onbegrip. Zij zou het pure kwaad dat Eichmann volgens velen belichaamnde, bagatelliseren. In de storm van controverses zijn Arendts opvattingen over het kwaad vaak versimpeld en verkeerd begrepen. Verantwoordelijkheid en oordeel bevat essays uit de laatste tien jaar van haar leven over de aard van het kwaad, het maken van morele keuzes en het alles omvattende verband tussen verantwoordelijkheid en oordeel. Deze bundel is van essentieel belang om haar denken te begrijpen. Arendt komt tot de conclusie dat er een verderfelijker kwaad bestaat dan dat van de traditionele schurk: het kwaad waartoe mensen overgaan wanneer zij ophouden met nadenken over hun eigen verantwoordelijkheid. Deze uitgave van Verantwoordelijkheid en oordeel is verrijkt met een nieuw voorwoord van Hans Achterhuis, waarin hij de lezer op een persoonlijke manier introduceert in het werk van zijn grote filosofische inspirator.